Przyducha to znaczne zmniejszenie ilości tlenu rozpuszczonego w zbiorniku wodnym, która w skrajnym przypadku może prowadzić do masowego wymierania zamieszkujących go organizmów (śnięcie ryb).

Wyróżniamy przyduchę zimową oraz letnią.

W czasie zimy lód pokrywa warstwa śniegu, przez co do wody nie dociera światło i uniemożliwiona jest wymiana gazowa miedzy wodą a powietrzem. Przyducha powstaje wskutek rozkładu materii organicznej, w której udział bierze tlen, co po pewnym czasie powoduje jego znaczny ubytek do poziomu, który dla ryb jest niebezpieczny, a nawet śmiertelny. Równolegle w wodzie wzrasta ilość dwutlenku węgla i innych gazów które utrudniają rybom oddychanie.

Napowietrzanie powoduje, że zimą woda nie zamarza, a co za tym idzie przyducha zimowa nie grozi rybom.

Przyducha letnia to efekt upałów.
Im wyższa temperatura wody, tym tlen gorzej się rozpuszcza.
Ryby wtedy duszą się w zbiorniku wodnym, z powodu braku tlenu. Długotrwały brak opadów deszczu i niski poziom wód tylko potęgują problem. Przyducha wiąże się głównie z rozkładem resztek organicznych na dnie zbiornika wodnego.

Silny zakwit glonów również może stać się przyczyną przyduchy, ponieważ często towarzyszy temu zjawisku zaciemnienie wody, co znacznie utrudnia dostęp światła, a w wyniku tego następuje ograniczenie bądź całkowite zahamowanie procesu fotosyntezy.
Wtedy ogromna ilość tlenu wykorzystywana jest do rozkładu cząstek obumarłych glonów.